Een bijzondere reis

Het zou een gemakkelijke reis worden. Het is maar een afstand van 136 km van Popayan naar San Agustin. En de rit zou volgens de informatie van internet maar 3 uur duren. Het begin verliep ook heel soepel. Joke was kaartjes kopen en kwam al snel terug met de mededeling dat we meteen konden vertrekken. We waren de laatsten in een 16 persoons busje. Met zijn vieren krap opeen gepakt op de achterbank. Na een uurtje moesten we stoppen bij een politie post. Alle colombianen moesten hun identiteitsbewijs afgeven ter controle. En het bagage ruim werd leeggehaald en er werd gekeken of er niemand in verstopt zat. Nou dat was totaal onmogelijk omdat alle bagage er maar net in paste. Twee grote pakken en twee pakken met toilet papier waren al opgeslagen voor in het busje naast de deur. En toen moest alles er weer in en dat duurde ook weer even omdat de agent daar geen ervaring mee had. Uiteindelijk greep de bijrijder in en toen waren we zo weer op weg. Een eindje verder hield het asfalt op en gingen we verder over een weg van puinverharding met veel gaten. Met een gemiddelde snelheid van zo'n 20 km per gingen we slingerend om de gaten verder. Regelmatig nog langzamer wanneer er een tegenligger aankwam. Meestal personenauto's, soms kleine busjes , maar ook van die grote Amerikaanse trucks met oplegger . Het ging allemaal net. En dan moesten er natuurlijk ook nog, de nog langzamer rijdende vrachtwagens , worden ingehaald. En dat op een weg met onoverzichtelijke bochten. Twee uur duurde dit gehobbel en geschud want de weg was niet vlak maar behoorlijk ongelijk. Nadat we weer het asfalt waren werd er gestopt voor de lunch. Met een open keuken zodat we konden controleren hoe alles bereid werd. Er was een houtvuur met daarop een aantal grote pannen. We waren amper vertrokken of er was weer een controle. Deze keer van het leger. Alleen de drie jonge colombianen achterin bij ons moesten hun identiteitsbewijs bewijs laten zien. Hun gegevens werden in een soort bonnen boekje geschreven. En de ingevulde bon kregen ze mee. Geen idee wat hier nou het nut van was. Vlakbij de afslag naar San Agustin stopte het busje. En wij werden er uitgezet, langs de kant van de weg met de mededeling dat er zo wel ander vervoer langs zou komen, dat ons naar San Agustin zou brengen. Gelukkig stopte er al snel een pick-up truck. Er zaten al 4 mensen in maar wij konden er nog wel bij. Een tas op het bagage rek bovenop en een op de laadklep. In totaal duurde de hele reis geen drie uur maar zes uur. En dat alles onder begeleiding van colombiaanse smartlappen. Nou vind ik Nederlandse smartlappen al erg, maar bijna 6 uur colombiaanse smartlappen is nog veel erger. Vooral wanneer je constant heen en weer en op en neer word geslingerd.
Maar we hebben het overleefd en zijn weer een ervaring rijker.
We zitten in een bijzonder hotel met afzonderlijke gebouwen in de stijl van verschillende landen. Ik voel me nog steeds erg beroerd.