Weer thuis

We zijn nu al weer een week thuis. Toch wil ik nog het verhaal van de terugreis en de afloop van mijn problemen vertellen.

Donderdag 20 april zijn we om half negen uit het hotel vertrokken , na eerst afscheid te hebben genomen van David en zijn familie. De taxirit naar het vliegveld van Armenia verliep zonder problemen. Net zoals de vlucht  naar Bogota . Daar moesten we eerst met de bus naar de Internationale terminal.  Daarna opzoek naar de incheckbalie. Die waren niet gemakkelijk te vinden,  daarom ben ik ergens centraal op een bank gaan zitten. Terwijl Joke verder ging zoeken. De incheckbalie van KLM bleek aan het uiterste punt van de hal te zijn. En er stond een lange rij. We hebben toen afgesproken dat ik zou blijven zitten en dat zij de bagage zou gaan inchecken.  Ik was te moe om zo lang in de rij te moeten staan. Dat bleek ook wel toen ik een paar keer naar het toilet was geweest.  Terwijl ik zat te wachten barste er een enorm noodweer los. De regen kwam echt met bakken tegelijkertijd naar beneden en het zicht buiten was beperkt tot een honderd meter. Binnen in de hal lekte een lichtkoepel. Ook hier stroomde het water naar binnen.  Het luchthaven personeel probeerde nog met dweilen en bakken het water op te vangen. Maar dat was echt dweilen met de kraan open. Het duurde meer dan een uur voordat Joke terug kwam met iemand die persoonlijk wilde controleren dat er toch echt iemand bij een van de tassen hoorde en dat die persoon bij het paspoort hoorde.  En iemand met een rolstoel.  Het had zolang geduurd omdat er een storing in het computer systeem was geweest.  Een rolstoel heeft behalve het gemak nog andere voordelen. Je gaat via de VIP en de bemanningspoort door de douane en ook bij de veiligheids controle krijg je voorrang.  Ik was er ook blij mee want het was nog een heel eind naar de gate.  Ons vliegtuig zou om kwart voor vier vertrekken.  De vlucht stond al wel op scherm alleen het nummer van de gate was verdwenen.  Waarom was niet duidelijk. Dus maar wachten. Na een tijd kwam er een nieuwe vertrek tijd op het scherm met de mededeling vertraagd. We zouden nu drie uur later vetrekken.  Zonder opgave van de oorzaak. Er werd ook niets omgeroepen, tenminste niet in het engels. Op een gegeven moment zag ik een KLM toestel aankomen. En wel bij de gate waar vandaan we eerst zouden vertrekken.  Drie kwartier later konden we aan boord. Mensen met kleine kinderen en mensen die  assistentie nodig hadden kregen voorrang.  Daar hoorden wij ook bij. We waren een van de eersten die aan boord gingen. 

Daar hoorden wij pas wat de oorzaak was van de vertraging.  Het vliegveld van Bogota was twee uur gesloten geweest als gevolg van het noodweer. Het vliegtuig van de KLM had moeten uitwijken naar Cartagena. En moest nu aansluiten in de rij om weer te mogen vertrekken. Uiteindelijk vertrokken we met in totaal zo’n vier uur vertraging.  De vlucht verliep verder goed. Ik heb nog redelijk goed geslapen.  Mede dankzij de injecties met pijnstillers die Joke me in een afgesloten deel van de pantry mocht toedienen.  Via de stewardess was geregeld dat er op Schiphol een rolstoel klaar zou staan.  Aan het eind van de slurf stond er zelfs een karretje klaar om mij en nog twee mensen naar de ophaalband voor de bagage te brengen. Daar ben ik in een rolstoel gezet. En hebben we eerst Anne en Paul begroet.  Die ons waren komen ophalen.  Eerst nog met rolstoel en bagage karretje naar het invalidentoilet voor nog een pijnstiller. Deze was bezet door een beveiliger,  die de gewone toiletten te vies vond en daarom maar naar het invaliden toilet was gegaan.  Eenmaal door de douane zijn we eerst gezellig met zijn vieren koffie gaan drinken.

Daarna met de auto naar huis. Vanaf Schiphol tot voorbij Zaltbommel een langzaam rijdende file vanwege de meivakantie.  We waren om 7 uur s’avonds thuis. Bart, Jolanda en Lucas kwamen ook al snel.  En hebben we met zijn allen gezellig wat gegeten.

De volgende zaterdag zijn we naar de huisartsen post van het ziekenhuis gegaan.  Voordat we daar terecht konden waren we een paar uur verder. In het ziekenhuis werden we snel geholpen. Eerst door een huisarts in opleiding. Die constateerde na een onderzoek dat mijn blaas overvol was. We werden meteen naar de spoed afdeling gestuurd. Daar werd een katheter geplaats.  Er kwam meer dan 1,2 liter uit mijn blaas. Ik wist niet dat daar zoveel in kon. Uit de onderzoeken bleek dat het bloed, de urine en de prostaat goed waren. Zodat ik na een paar uur met katheter naar huis mocht. Dat was even wennen maar beter dan een groot deel van de nacht niet slapen.

Zondag heb ik bijna de gehele dag geslapen.  En ook de dagen daarna nog heel rustig aan gedaan. Het is allemaal toch een grote aanslag geweest op mijn gezondheid.  Nu begin ik langzamerhand weer op te knappen. Aanstaande dinsdag weer naar de uroloog in het ziekenhuis. 

Achteraf is het toch een goede beslissing geweest om eerder naar huis te gaan. De ziekenhuizen zijn hier toch beter en je kunt nergens beter bijkomen dan in je eigen huis.