Bariloche naar Mendoza

De hele rit met de nachtbus van meer dan 1200 km zou ongeveer 20 uur gaan duren. Er zijn hier veel verschillende busmaatschappijen. Die ook weer op verschillende trajecten rijden. Een heel gezoek nog om de juiste bus te vinden. In een beetje grote stad zijn er aparte busterminals voor lange afstand bussen. Iedere busmaatschappij heeft er ook zijn eigen loket. De meeste bussen zijn dubbeldekkers. Via internet boeken kan, maar je moet een uitgeprint ticket kunnen tonen.
Onze bus vertrok om kwart over een. Door het inmiddels bekende Patagonische steppe landschap. Uren lang door niets dan een vlak terrein met lage struiken en af en toe een paar lage heuvels. De bus was helemaal volgeboekt op de stoelen achter ons na. Ik heb dan ook maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens lekker ruim te gaan zitten. Joke en ik ieder 2 stoelen. En maar hopen dat we ze zouden kunnen houden. Na ongeveer 4 uur rijden hoorden we een knal en daarna een schurend geluid alsof er een velg over het asfalt schuurde. Vast een lekke band. Dat word dus iedereen en alle bagage eruit. Maar geen oproep om uit de bus te gaan. Alleen wat onduidelijke activiteiten aan de buitenkant. Op een gegeven moment word er door een paar man hard aan uit stuk ijzer getrokken. Ze krijgen het niet los. Iedereen blijft rustig zitten, geen vragen , niemand stapt uit om te gaan kijken. En ook geen gemopper. Het lijkt wel of dit normaal is. In Nederland was er wel anders gereageerd. Het duurt alles bij elkaar zeker anderhalf uur. Daarna word er zonder enige informatie weer vertrokken. Wel krijgen we een beker thee met een alfajor. Dat gaat ook heel rustig. Eerst worden er dienbladen uitgedeeld, dan theezakjes en suikerzakjes, daarna roerstokjes, dan bekers. Vervolgens word er beker voor beker heet water getapt en in een grote kan gedaan. Hieruit worden dan de bekers gevuld. Gelukkig is onderweg nog entertainment. Bingo, goed om spaanse getallen te oefenen. En er worden engelstalige films vertoond met spaanse ondertiteling. Kunnen we oefenen. We blijken toch veel te kunnen volgen. Nu nog de taal actief gebruiken. En dat ligt toch iets anders.

Om ongeveer 20.00 uur komen we aan in Neuquen. Ja zo heet de stad nu eenmaal. Het blijkt een behoorlijk grote stad te zijn. Op het busstation gaan er een aantal mensen uit . En komen er ook weer bij. Helaas we zijn onze dubbele stoelen kwijt. Daarna gaan we naar een terrein van Andesmar. Daar blijkt dat we toch lekke band hadden. Er word een volledig aan flarden zijnde band vervangen door een nieuwe reserve band. En weer blijft iedereen rustig zitten zonder vragen te stellen of eruit te gaan. Men wacht rustig af. Ook al wordt de vertraging steeds groter. Helemaal geen gemopper en geklaag. Daar kunnen ze bij ons nog wat van leren. Als in Nederland de trein 5 minuten te laat is regent het klachten. Zo nu en dan word er bij een busterminal gestopt om passagiers in en uit te laten. ,
We hadden niet meer gerekend op het avondeten en hadden net onze inslaap pillen genomen. Om 24.00 uur worden er weer dienbladen uitgedeeld met in drie etappes het avondeten. Een aluminium bakje met 3 kip nuggets en aardappel puree. Nog een in plastic ingepakt plateau met een broodje, een droog cakeje en en plakje ham en een plakje kaas. Op de laatste 2 zijn ze hier verzot op. Bij elk ontbijt krijg je ze. Joke heeft gewoon door het uitgebreide diner heen geslapen.
En nog steeds geen variatie in het landschap. Het is precies hetzelfde als bij ons vertrek en als de eerste dagen bij Puerto Madryn . Om 8 uur 's morgens stoppen we midden in de eindeloze vlakte bij een andere bus, die met pech langs de weg staat. Iedereen blijft weer rustig zitten zonder vragen. Men ondergaat dit soort reizen heel gelaten. Er worden wel reizigers van die bus meegenomen. Dichterbij Mendoza verschijnen er wijngaarden en akkers. Mendoza is het wijnbouw gebied van Argentinië. We zijn hier om ongeveer half elf aangekomen. Joke is eerst de bus van Mendoza naar Santiago de Chili gaan boeken. Dat lukte gisteren niet vanwege een slechte Wifi verbinding. Iets waar we hier wel meer last van hebben. Het boeken van de bus kon pas vanaf half twaalf. Dus om half twaalf terug. Zit daar achter het loket de zelfde man als de eerste keer.
Joke heeft ook haar roeping gevonden. Het uitzoeken van hotels en vervoer. Ze had al wel eens eerder gezegd dat ze iets organiseren leuk vind. Nu kan ze volop aan de slag.
We hebben zo een uitstekende taakverdeling gevonden. Joke als reisorganisator en ik als verslaggever en reisfotograaf. Bovendien heeft alleen mijn nieuwe camera  wifi. En dat komt goed van pas om de foto's via de tablet op het reisblog te plaatsen