Naar Santa Clara

Vandaag weer een reisdag. Eerst rustig ontbeten en de tassen gepakt. Daarna op het terras voor het Casa la Musica nog een lemonade gedronken. Dit is de echte limonade,  gemaakt met het sap van limoenen. Echt een drankje voor als het heet is. Om half een zou er iemand komen om de tassen naar het busstation te brengen. Een taxi kan of mag niet in de straat van onze Casa komen. Dit is tot nu toe de minste van allemaal. Een kapotte douchekop, de eerste dag een schone handdoeken en geen geleegd afvalbakje. Ook was het bed niet opgemaakt. Wanneer we dat wilden, dan hadden we het moeten vragen. Dat is niet de gastvrijheid die we in de andere Casas wel hebben ervaren. En deze was ook nog het duurste van alle vier. Voor onze tassen kwam een kruier, met een houten kruiwagen waarop de tassen werden geladen. Het busstation was maar een kwartier lopen over hobbelige ongelijke keien. 

Ook het busstation in Trinidad is weer typisch Cubaans. Gescheiden gedeeltes voor lokale bussen en de speciale bussen  voor toeristen van Viazul. Om één uur, na de middag pauze, ging het kantoortje open en konden onder toezicht van een foto van Fidel Castro de kaartjes worden opgehaald. In de wachtkamer was het bloedheet. Dus hebben we verder buiten gewacht. Op een gegeven moment mochten we om de buurt een klein hokje in om onze tassen af te geven. Toen de bus arriveerde ging het hokje dicht. Want eerst werd de bagage uit de net aangekomen bus gehaald. Daarna konden de rest van de bagage worden ingeleverd.  Om een paar minuten later op een platte kar naar de bus te worden gebracht. Hoe omslachtig kun je het maken. Nadat de chauffeurs nog een praatje hadden gemaakt met de collega's van een andere bus vertrokken we. Onderweg weg nog even gestopt om een bekende een eindje mee te nemen. Even later werd langs de kant van de weg bij een huis gestopt en beide chauffeurs en een meisje, waarschijnlijk familie van een chauffeur, gingen even binnen een praatje maken. Nadat er afscheid was genomen konden we verder. Moet toch kunnen.