Zhangmu naar Kathmandu

Zhangmu - Kathmandu 26 oktober

Om 10 uur chinese, dit is 7.15 uur nepalese tijd zou de grens opengaan. Ik heb met de gids en de chauffeur om 9 uur ontbeten, voor het eerst sinds dagen zonder enige moeite. Bij de chinese douane aangekomen, schatte de gids dat het toch wel een uur zou duren om er doorheen te komen. Dit klopte, het lijkt wel of het moeilijker is om Tibet uit te komen dan China in. De tas werd gescand en er uit gehaald omdat er een steen in zou zitten. Dit klopte want ik had onderweg een paar fossielen gekocht, een grote en twee kleine ammonieten. De grootste had ik voor zekerheid in de grote tas gedaan. Hij werd helaas in beslag genomen als zijnde een "natural rock". Jammer maar hij had maar 3 euro gekost. Verderop werd er nog een oppervlakkig in de grote tas in de rugzak gekeken. De twee andere fossielen werden niet ontdekt. Bij de eigenlijke paspoort controle snapte het chinese meisje achter de balie niet waarom ik zonder de rest van de groep de grens over wilde. Na overleg met een hogere ambtenaar en bestudering van het ziekenhuis rapport mocht ik toch het land uit. Nog voor de echte grens heb ik afscheid genomen van de tibetaanse gids en hem bedankt voor alle goede zorgen.

Een nepalese jongen nam mijn tas en zorgde dat ik over de grens, het midden van de brug, kwam. Ik dacht dat dit was afgesproken. Hij hielp mij ook met de formaliteiten bij de nepalese douane. En belde zelfs naar het nepalese reisagentschap. Toen deze met een personenauto verschenen, bleek dat dit allemaal een stuk particulier initiatief ondernemerschap te gaan en werd er vriendelijk om geld gevraagd. Dit heb ik hem toen maar gegeven. De nepalezen bleken een chauffeur en een gids te zijn. Twee heel vriendelijke jongens. Ik kreeg zelfs van hen meegebrachte stukjes geroosterd en sterk gekruid vlees. Dat smaakte heel goed, al was de nasmaak toch best pittig. Onderweg hebben we nog geluncht, omdat ze al om 4 uur 's morgens waren vertrokken en geen ontbijt hadden gehad. Nou dat werd goed gemaakt met porties ter grootte van ontbijt en lunch tegelijk.  De weg ging steeds bergafwaarts, door een steeds weelderiger wordend landschap.

Via Bhaktapur, dat 30 jaar geleden nog een klein stadje was kwamen we in de vallei van Kathmandu. De weg was nog steeds soms goed en soms een onverhard karrenspoor. Het verkeer in Kathmandu was een grote chaos. Om circa 2 uur was ik in het hotel. Daar heb ik eerst gedoucht en wat gerust.

Daarna heb ik wat door de wijk Thamel gelopen, gegeten en ben toen vroeg naar bed gegaan, omdat bijna drie dagen van reizen je toch niet in de kouwe kleren gaat zitten