Lake Pukaki

Vandaag hebben een lange afstand afgelegd richting de bergen.  Onderaan de hoge bergrug liggen een aantal met elkaar verbonden meren. Deze meren zijn deels natuurlijk, deels ontstaan of uitgebreid door de bouw van een serie dammen ten behoeve van de winning van elektriciteit. Door bepaalde mineralen in de ondergrond hebben ze  een turquoise kleur. Tenminste bij een stralend blauwe lucht. Bij ons bezoek hingen er donkere regenwolken boven de met sneeuw bedekte bergtoppen. Toch kon je vooral bij ondiepe stukken de turquoise kleur zien. Bij het bezoekerscentrum was een café. Daar hebben we geluncht met crackers en zalm spread. In de meren zijn namelijk een aantal zalm kwekerijen.

Bij het bezoekerscentrum stond ook een beeld van een Himalaya geit ( Tahr ).  In 1904 en 1909 zijn er in totaal 11 uitgezet. Deze dieren zijn geschonken door de Hertog van Bedford. Die had er op zijn landgoed nog een paar over. De bedoeling was om toeristen te trekken voor de jacht op deze dieren. Omdat ze geen  natuurlijke vijanden hadden was de populatie in 1970 gegroeid tot circa 40.000 dieren. Dat waren er zoveel dat ze, door overbegrazing,  een ernstige bedreiging gingen vormen voor de ter plaatse voorkomende planten. In 1984 was het aantal door een intensieve jacht teruggebracht tot ongeveer 1000 à 2000 stuks. Het huidige aantal mag  nu maximaal 10.000 bedragen. Dit aantal wordt in standgehouden door het verlenen van jachtvergunningen. Ook dit was weer een typisch staaltje van ecologisch wanbeleid. Namelijk het introduceren van uitheemse diersoorten zonder na te denken over de gevolgen voor de lokale kwetsbare natuur. Nu zit er aan dit verhaal nog wel een positieve kant. De Tahr word in zijn oorspronkelijke leefgebied bedreigd met uitsterven . Maar kan hier worden behouden. 

Het landschap onderweg was weer heel mooi. Brede valleien tussen lage bergen. Met op de achtergrond de hoge met sneeuw bedekte bergtoppen.  En ook hier weer kilometers lang. Twee uur heen en twee uur terug.  Het landschap doet een beetje denken aan het landschap van Tibet.

Omdat we laat terug waren hebben we fish en chips besteld. Volgens de eigenaresse van ons verblijf was het dichtbij . Dat bleek volgens lokale begrippen inderdaad zo te zijn.  Het was maar 13 kilometer of een kwartier rijden ver. Gewoon naast de deur. Vanavond ook nog de twee laatste vluchten geboekt. Namelijk van Alice Springs naar Cairns. En van Cairns naar Adelaide. Met de nodige frustraties omdat vlak voor de definitieve boeking er een mededeling verschijnt dat de prijs omhoog is gegaan. Uiteindelijk hebben we toch nog een vlucht kunnen vinden zonder deze vreemde verhogingen.