Oerwoud en dobberen op de rivier

Vandaag hadden we onze laatste tour in Placencia. Alleen vanmorgen, toen we zouden worden opgehaald regende het. En het zag er in eerste instantie niet uit of het snel zou ophouden met regenen. Persoonlijk heb ik er een gruwelijke hekel aan om in de regen te lopen. Joke maakt het niet veel uit, maar ik wordt gewoon chagrijnig van het idee om een tour in de stromende regen te doen. Gelukkig zag de eigenaar van ons verblijf,  die toevallig langs kwam toen we bij het kantoor stonden te wachten, op zijn laptop dat het na tienen zou opklaren. Zodat we, althans ik, met een gerust hart konden vertrekken . Eerst nog drie Amerikaanse meisjes bij een hostel ophalen. De twee zusjes, "de Amerikaanse nichtjes van Katja Schuurman" en een vriendin. De rit naar het natuurgebied duurde ongeveer een uur. Het is het enige gebied ter wereld waar de jaguar wordt beschermt. Het kent ook de dichtste populatie jaguars van Amerika. Dan zou je er toch wel een kunnen tegen komen. Maar helaas de praktijk is anders. In het reservaat komen ook nog vier andere soorten katachtigen voor. Het is een mooi dicht oerwoud. Een van de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. We hebben er eerst met de gids een jungeltocht kgedaan. Van muskieten en andere insecten weer geen last. Omdat de meisjes zich weer bespoten met anti insecten middel, we liepen een paar meter achter hen nog in de walm. Na een heerlijke lunch met gekruide kip, rijst met bonen en een salade, hebben we ons omgekleed en zijn we met de tubes, opblaasbare banden, naar een punt stroomopwaarts gelopen.  Om vervolgens ruim een uur rustig dobberend de rivier af te zakken. Onderweg heb ik met met action camera nog een aantal foto's en een paar filmpjes gemaakt. Waarvan twee onderwater met kleine visjes. Het was werkelijk een prachtige tocht. Nadat we weer aan land waren, hebben we ongeveer nog een half uur gelopen naar een waterval, via soms smalle, steile paadjes. Vandaar was er de mogelijkheid om glijdend van de rotsen, via de rivier af te dalen. Gezien onze toch ietwat gevorderde leeftijd hebben we daar maar vanaf gezien. En zijn we met zijn tweeën via hetzelfde pad door de jungle terug gelopen. Heerlijk rustig om zo door het oerwoud te lopen. De meisjes hebben zich na veel aarzelen toch over laten halen om met de gids af te dalen. Wel met zwemvesten,  want ze konden alle drie niet zwemmen. 

Vanavond alweer , het wordt langzamerhand saai, lekker gegeten bij een klein restaurant. Tot onze verbazing bleek een van de serveersters een Nederlandse, die hier is blijven hangen. Zelf komt ze uit Amsterdam maar haar broertje woont in Eindhoven.  Ze was blij om weer eens nederlands te kunnen praten. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is.