Watertaxi naar Chetumal

Om half negen zou de watertaxi naar Chetumal  vertrekken en we moesten een uur vooraf aanwezig zijn in verband met de douane. De taxi was iets voor zeven bij het hotel. We waren ruim voor half acht bij de terminal. Ondertussen was het steeds harder gaan regenen. Toen we bij de terminal waren, was er een echte tropische hoosbui aan de gang. Gelukkig konden we onder een overkapping uitstappen. We waren niet de eersten. We werden in een hal gezet om te wachten op het inchecken en de douane. Ondertussen had iemand twee formulieren ingevuld met onze gegevens. Langzamerhand stroomden er steeds meer mensen binnen. De meesten kletsnat. Die waren met hun golfkarretje gekomen en tussen de parkeerplaats en de vertrekhal kletsnat geworden. Vanaf de waterkant kwam nog een grote groep,  naar later bleek deense jongeren, binnen. De groep wachtenden was zo groot geworden dat wij ons begonnen af te vragen of die wel allemaal in de boot zouden passen. Rond acht uur werden we in een rij geplaatst. Het stel dat  eerder dan ons aanwezig was, was al naar binnen gegaan. Het duurde zolang voordat wij mochten gaan, dat wij ons begonnen af te vragen welke problemen het stel had. Eindelijk mochten we inchecken. En kregen we onze boardingpassen.  De tassen zouden aan boord worden gebracht. Vervolgens door een deur naar de douane. Daar werden opnieuw de gegevens van de paspoorten ingevoerd in de computer en konden we onze uitgangs belasting betalen. Daarna bij een ander loket ons stempel halen. Nu nog wachten tot de rest deze hele procedure  had doorlopen.  Het stel dat vooruit was gegaan had de hele tijd buiten staan wachten en werd als een van de laatsten ingecheckt. De boot was geen luxe veerboot zoals bij ons naar de waddeneilanden, maar meer een waterbus. Met in het midden rijen stoelen en aan de kant banken. Er zaten ongeveer 50 mensen in. Het maximum zal 60 zijn geweest. En weer kregen we een formulier om in te vullen. Deze keer voor de Mexicaanse douane. Wel zo handig dan hoefden we dit later niet meer te doen. Dachten we. De trip duurde bijna twee uur met volle vaart over de binnen zee tussen de eilanden en de vaste wal. In Chetumal,  het was inmiddels gelukkig gestopt met regenen, werden we verzocht om onze handbagage in een lange rij te zetten. Vervolgens werd deze uitgebreid gecontroleerd door een militair met een drugshond. We waren met allemaal keurige mensen.  Ondertussen was de rest van de bagage op een kar geladen. Deze werden binnen door de zelfde drugshond gecontroleerd.  Uiteraard onder toezicht van de militair en zijn baas. Op naar de douane. In de hal kregen we weer een formulier om in te vullen. Ik hoop dat ze dit ook met de Engelsen gaan doen wanneer ze uit de EU zijn vertrokken. Dan komen ze op hun knieën smeken of ze alsjeblieft er weer in mogen. Ondanks de lange rij was er maar een loket geopend. Daar zat één man de entree belasting te innen.  En een formulier uit een stapel te zoeken dat bij het paspoort behoorde.  Blijkbaar was dit uitgeprint op basis van het formulier dat voor vertrek was ingevuld. Joke heeft het bijgehouden.  Deze procedure nam ongeveer drie minuten per persoon in beslag. Maar we hadden wel plezier. Vlak voor ons stond een vrouw die bang was dat wij voordrongen. Maar ze had haar formulier niet volledig ingevuld. Zodat wij nog voor haar klaar waren. Wat een bureaucratie. 

Chetumal is voornamelijk een handelsstad en verder niet bijzonder. We zijn hier ook alleen maar op doortocht naar Cancun. Waarvandaan we vertrekken naar Cuba.