Vall de Ingenios

Vandaag zijn we op het station van Trinidad op de trein gestapt voor een toeristische rit door een vallei, die aan het eind van de vorige eeuw bekend stond om zijn grote suikerrietplantages. En de bijbehorende suikermolens. Het station bestaat uit een klein blauw gebouwtje met een wachtkamer en een kantoortje waar je kaartjes kun kopen. Er is maar een perron, aan de overkant van de weg, dat vanaf beide zijden bereikbaar is. Zowel via de straatkant alswel via de rails. Eerst werd er nog druk heen en weer gereden om de benodigde wagons klaar te zetten. We  dachten klaar te zijn. Maar er werd nog een extra wagon opgehaald en aangekoppeld. Met een rustig maar schokkerig gangetje reden we door een mooi landschap. Aan boord was ook nog een bar en amusement in de vorm van een niet al te toonzuivere zanger met gitaar. We zaten op houten banken. Na  een uurtje rijden werd er gestopt bij een kruising met een weg in een klein dorpje.  Met als enige mededeling: jullie hebben hier drie kwartier. Niets over wat er hier te zien was.   We volgenden braaf de andere passagiers. Door een straat waar het erop leek alsof iedereen tegelijk zijn witte tafellinnen te drogen had hangen. Het bleek dat ze deze verkochten. Aan het eind kwamen we bij een oude planterswoning. Waar helaas een restaurant in gevestigd was. Er was helemaal geen oude inrichting meer over. Jammer want het is een  mooi gebouw. Een eindje verderop stond een hoge toren, die speciaal gebouwd was om van bovenaf de slaven op de  velden in te gaten te kunnen houden. Met minder passagiers vertrokken we naar ons volgende doel. Dat was een oude suikermolen. Dat wil zeggen er stond een zwaar vervallen hal en verderop een verzameling oude machines. Willekeurig door elkaar. Geen demonstratie van het proces van de suiker fabricage. Weer iets dat typisch is voor Cuba. Totaal geen uitleg en ook geen idee hebben hoe je er iets bijzonders van kunt maken. Hier moesten we een uur zien door te brengen. Op een kaal stuk beton waarop een aantal tafeltjes en stoelen stonden. Aan een tafel zaten een stel Cubaanse mannen met een grote hoeveelheid bierblikjes. Of ze een wedstrijd bierdrinken hielden of dat ze gewoon alle bilkjes die ze op één dag dronken verzamelden was niet duidelijk. Op de terugweg naar Trinidad bleek dat er weer een aantal mensen  minder aan boord was.Toch was het ondanks het totale gebrek aan informatie een leuk ritje. Vanaf het station naar het centrum hebben we een fietstaxi genomen. Omdat de man zo hard moest trappen en de hitte en wij ons toch ietwat bezwaard voelden, zijn we eerder uitgestapt en hebben we hem iets extra's gegeven.