Melbourne dag 1

Gisteren hebben we het laatste stuk naar Melbourne gereden. En de camper ingeleverd. We hebben nog even vermeld, dat we het kabeltje van de bestuurdersstoel, dat aangeeft of de veiligheidsriem is aangedaan, provisorisch hebben gerepareerd. Ze waren hierover erg verbaasd, de meeste mensen zouden niets hebben gedaan. Of hebben durven doen. Verder was alles in orde. Daarna hebben we een taxi genomen naar het hotel. Dat ligt in het centrum van Melbourne. Omdat onze kamer nog niet klaar was zijn we eerst maar de omgeving gaan verkennen. De binnenstad van Melbourne is net zoals  die van New York een mengeling van hoogbouw en oude lage gebouwen. Er zijn hier veel overdekte winkel arcades. Deze zijn uit het einde van de 19e eeuw. En nog vrijwel geheel in originele staat.  We vinden het leuk om daar doorheen te lopen en de architectuur te bewonderen. Ook hebben we nog inkopen gedaan voor het avondeten en het ontbijt. Want we hebben een keukentje op onze kamer.

Vandaag zijn we weer de stad ingegaan. Eerst naar het kantoor van de luchtvaartmaatschappij Emirates. We kwamen er achter dat er tussen de vlucht van Adelaide naar Melbourne en de internationale vlucht van Melbourne naar Dubai maar anderhalf uur zit. En in die tijd moeten we onze bagage ophalen en weer opnieuw inchecken. Bovendien willen we liever helemaal niet meer terug naar Adelaide,  omdat Anne daar dan al is vertrokken en we er dus niers meer te doen hebben. Maar op dat kantoor konden ze ons niet helpen. Maar we kregen wel een telefoon nummer. Daarna zijn we via een paar mooie parken naar de wijk Fitzroy gelopen.  Dit is een leuke oude wijk,  met leuke en bijzondere  oude gebouwen. We hebben er geluncht bij " Naked for Satan"  een restaurant met een bijzonder verhaal. 
Ik heb het van de website van Naked for Satan overgenomen en hieronder gezet.

" Rond het jaar 1928 ontvluchtte Leon Satanovich de Russische pogroms nadat hij zijn familie had zien omkomen.  Hij ging naar Melbourne, waar hij werk vond als schoonmaker / conciërge in het Moran and Cato-gebouw in Brunswick Street, Fitzroy.  Hij werd bekend onder de lokale bevolking en, op typisch Australische wijze, kreeg Satanovich liefkozend de bijnaam 'Satan'. Toen Melbourne een jaar of zo later door de Grote Depressie trof, werd een deel van het gebouw gesloten en kreeg Satanovich de taak om de ruimte op te ruimen.  .  Als ondernemende kleinzoon van een voormalige Russische wodkamaker vond hij een paar koperen ketels en watertanks en overtuigde hij de onderhoudsafdeling om hem bij te staan ​​door ze aan elkaar te lassen.

 Satanovich maakte wodka-ketels in de conciërgewoning van het Moran en Cato-magazijn.  Het was de tijd van De Depressie;  alcohol was duur en Satanovich deelde zijn creatie graag met iedereen die kon helpen.  Andere arbeiders zouden graan brengen en hem tijdens het proces gezelschap houden.
 ‍Tijdens de hete zomermaanden was de combinatie van de hoge temperaturen in Melbourne en de hitte die werd gegenereerd door de branders onder de ketels ondraaglijk.  Satanovich werkte vaak bijna naakt en distilleerde wodka in niets meer dan zijn onderbroek.  Deze moonshining was een bewaakt geheim en degenen die kwamen om deel te nemen, gebruikten de codezin: "Laten we naakt worden voor Satan".
 Na verloop van tijd werd het een populaire clandestiene bestemming voor de lokale bevolking van Fitzroy.  Op zondag, wanneer de pubs gesloten waren, kwamen de kenners met lege flessen om te worden gevuld met "Satan's Vodka".  "Satan's" stills dienden de bevolking van Fitzroy gedurende de jaren van de Depressie.  Het is niet duidelijk waarom de stills aan het eind van de jaren dertig werden verlaten, maar met de komst van de Tweede Wereldoorlog waren er dramatische veranderingen in heel Australië en werd dat deel van de geschiedenis van Fitzroy tot rust gebracht."

Het was ons aangeraden door Anne en het is erg goed. Je kunt kiezen uit een aantal kleine gerechten,  een soort tapas. Vanavond gaan we een aantal zaken regelen voor Nieuw Zeeland en voor de reis naar Alice Springs.