Cuyabeno regenwoud

Het regenwoud is niet te beschrijven. Ze kunt er nog zoveel films en foto’s van zien. De werkelijkheid is totaal anders. En overweldigend. Zo groen, zo veel verschillende bomen en planten. En altijd het geluid van cicades, kikkers en vogels. Het is fantastisch en een geweldige ervaring. We zijn er lopend doorheen gegaan, zowel overdag als wel in de avond, en met kano's over de rivier. Maar het is telkens anders. 's Avonds waren er veel soorten insecten en spinnen te zien. Waaronder een paar van zeker 5 tot 7,5 cm groot. Overdag hebben we verschillende soorten apen gezien. Helaas zitten die bijna altijd boven in de bomen. Evenals de meeste vogels. Het is het regenseizoen en een groot deel van het woud staat onder water. De tweede dag zijn we in de stromende regen naar een dorp van de lokale indianen geweest. Daar hebben we gezien hoe ze van cassave een soort van plat brood bakken. Een aantal leden van de groep hebben mee geholpen. Cassave is het hoofd voedsel van de lokale inwoners van het regenwoud. 's Middags zijn we met de kano naar een meer gevaren voor de zonsondergang en om wanneer het donker is op zoek te gaan naar kaaimannen. Onderweg hebben we ook nog een luiaard in een boom gezien. De mooiste vogels en de meest aparte vond ik nog de hoatzins. De jongen hebben nog klauwen aan hun vleugels helaas is het  niet gelukt om er goede foto's van te maken. Toen het donker was hadden we geluk, er zwom een kaaiman recht op onze boot af.

We hebben een heel gemengde groep met heel verschillende mensen. Een Amerikaans echtpaar dat met hun dochter van 12 jaar een jaar aan het reizen is door Zuid-Amerika. Een Hongaars stel, een Duitser, een Canadees, een Nieuw-zeelandse, een Oekraïnse die een paar jaar in Argentinië heeft gewoond met haar ouders en nu in Canada woont. En een Belg uit Hamont, die bij ASML heeft gewerkt. Een echte ADHD er. Die op alles kickt op wat gevaarlijk lijkt of kan zijn . Tijdens een wandeling vertelde de gids over grote larven in de vruchten van een palm en dat deze werden gegeten door de indianen. Na afloop van de wandeling zou hij er een laten zien. Deze was nog niet echt groot. Wie er wilde proeven. Het Amerikaanse meisje wilde wel en vond hem tot haar verbazing lekker. Toen wilde de Belg er ook een proberen. Een stel jongens zijn toen met de indiaanse gids het bos in gegaan om ze te zoeken. Ze kwamen terug met een stel larven ter de grote van een vinger. Onze Belg wilde de grootste. En at hem levend op. Walgelijk om te zien.
Onze hutten zijn afgeschermd met muskietennetten. Maar tussen het dak en de muren is alles gewoon open zodat de insecten gewoon naar binnen kunnen. Het douche water komt uit de rivier en is niet verwarmd. Maar ze hebben op de veranda een hangmat. Wat heel lekker is om op de veranda uit te rusten en te genieten van de geluiden van het oerwoud.

De heenreis ging niet echt soepel. We werden om 11.00 's avonds opgehaald door een bus. Dat zou comfortabeler zijn dan een gewone bus. Nou het was de slechtste bus die we tot nu toe gehad hebben met amper beenruimte. En dat voor een nachtbus. Om 6 uur 's morgens werden we afgezet bij een restaurant, vandaar zouden we met de groep verder gaan. Het bleek dat er meerdere groepen waren voor verschillende lodges. En er kwamen ook nog allerlei mensen aan per taxi, zodat erop een gegeven moment een groot aantal mensen zat te wachten. Niemand wist hoe laat we zouden worden opgehaald. Tegen half tien kwam er iemand langs voor onze lodge. We zouden om 10.30 vertrekken. Omdat het hard begon te regenen hebben we nog een paar poncho's gekocht. We moesten ook nog een paar mensen ophalen op het vliegveld. Daar aangekomen bleek dat het vliegtuig nog niet vertrokken was uit Quito. Het oponthoud zou ongeveer 3 kwartier duren. Uiteindelijk konden we toch vertrekken. De reis duurde nog 2 uur met een busje en dan nog 3 uur over de rivier. En dat laatste was een geweldige kennismaking met het oerwoud.