Cataract Gorge

Vanmorgen scheen de zon volop en konden we zelfs, weliswaar met vest aan, buiten in het zonnetje ontbijten. Wat een genot. Na het ontbijt zijn we naar Cataract Gorge gegaan. Dit is een rivier die over een aantal stroomversnellingen door een kloof loopt. Bij een meertje heeft men in 1904 een hangbrug over de rivier gebouwd. En aan de andere kant van de rivier een wandelpark aangelegd. Compleet met café restaurant en een muziekkiosk. Alles ziet er nog net zo uit als toendertijd. Je ziet zo voor je hoe de gegoede burgerij hier hun zondagse wandeling maakte, wat at of dronk in het restaurant of naar een optreden luisterde van een orkestje. Elkaar ontmoette en gezellig wat keuvelde. In 1972 is er een kabelbaan met stoeltjes aangelegd over het meertje. Om een lekker oudbollig te doen, en om een mooi uitzicht op de brug te hebben,  hebben we die op de terugweg genomen.  Het is een heel mooi gebied. Je kunt er ook nog allerlei wandelingen maken.

Vervolgens zijn we naar St. Helens gereden.  Dit plaatsje ligt aan de oostkust van Tasmanië. Een rit van ongeveer 180 km, door een prachtig terrein met heuvels. Hoofdzakelijk bedekt met uitgestrekt grasland.  Dat wordt begraasd door schapen en koeien. Het doet een beetje denken aan de Ardennen.  Of een versie van zuid Limburg maar dan met hogere heuvels. Op de camping aangekomen was het nog warm genoeg om, lekker in het zonnetje vaneen glas wijn te genieten. 

Tasmanië is iets kleiner dan Nederland en België samen en heeft maar ongeveer 500.000 inwoners. Dit geeft al duidelijk aan dat het heel dun bevolkt is. Met heel veel ruimte voor de natuur. De wegen zijn, een enkele grotere weg daargelaten,  over het algemeen smal. Met slechte zijkanten. Toch mag je bijna overal 100 of 80 km per uur rijden. En dat over wegen waar 60 km vaak al snel genoeg is.