Barco Evangelistas naar Puerto Montt

Eerst nog even de rest van het verhaal van gisteravond.

Na nog eens lekker gegeten te hebben bij een van onze favoriete restaurants in Puerto Natales, gingen we bij de haven kijken of de boot al aan de pier lag. Dat was het geval en we zagen ook dat er mensen aan boord waren. Blijkbaar konden we toch al om 9 uur aan boord. Dus gauw onze tassen gehaald. We zijn naar de boot gelopen. Daar aangekomen om 9.15 werden we tegengehouden met de duidelijke mededeling "Tardas, Cargo". Waren we dan toch te laat? Ze waren in ieder geval bezig met het lossen of laden van de vracht. Dat was in ieder geval wel duidelijk. Ze wisten ons ook duidelijk te maken dat we moesten wachten tot 11 uur. In het gebouwtje van Navimag, de rederij. Verder geen enkele informatie tenminste niet in het engels en ons spaans is toch nog echt niet voldoende. Dus maar weer wachten in een behoorlijk kleine ruimte. Gelukkig waren er nog een paar mensen, die volgens ons ook te laat waren. Niemand sprak ook maar een woord engels. Ondertussen kwamen er nog allerlei mensen binnen om formulieren te latten afstempelen. Zeker vrachtwagen chauffeurs??? En kwamen nog enkele mensen bij. Waaronder een Nederlandse jongen, die al om 5 uur zijn huurauto had afgeleverd bij de haven. Ze zouden de auto voor hem op de boot rijden. De procedure van het aan boord gaan was evenals de tijd wanneer nog steeds niet duidelijk. Vrachtwagens bleven af en aan rijden en de bijbehorende stempels werden gehaald. Om half elf begonnen er meer mensen met bagage binnen te komen. Tegen elven was het kantoortje stampvol met mensen, bagage en  zelfs een hond. Hoe doen ze dat met uitlaten? Er kwam ook nog een klein oud mannetje naar binnen geschuifeld. Die af en toe wat aan ons vroeg in het spaans. En regelmatig naar de wc ging.

Tenslotte kwam er dan toch om tien over elf beweging in de zaak. Dat wil zeggen de mensen pakten hun bagage en begonnen te lopen. Wij er achteraan met de gedachte , gaan we dan toch eindelijk aan boord. Bij de boot werd nog een bus vol mensen uitgeladen. Waarschijnlijk hadden die bij het kantoor van Navimag in de bus terminal gewacht. In de rij moest iedereen met zware koffers en rugzakken over twee smalle trappen naar boven. Daar werd nog even gecontroleerd of we we wel een boarding pas hadden. Iedereen moest plaatsnemen in een grote zaal alweer zonder verdere informatie. Toen iedereen aanwezig was werd er in het Spaans en gelukkig ook in het Engels uitleg gegeven over de veiligheidsmaatregelen. Er werden er excuses aan geboden voor het late aan boord gaan. De boot had een paar uur moeten wachten bij een heel smalle doorgang. En mocht ook nog niet aanleggen omdat er teveel wind zou staan.

Vanaf toen ging alles veel efficiënter. Om de beurt werden de namen afgeroepen en konden we onze sleutel halen. Iedereen werd keurig naar zijn of haar hut gebracht. Wij waren er rond 1 uur 's nachts. En zijn toen meteen gaan slapen. We hebben een kleine hut met twee stapelbedden en een heel klein gangetje daar tussen in en met een raam. We hadden hier speciaal voor gekozen om toch wat uitzicht naar buiten te hebben. Er zijn ook hutten met eigen badkamer, hutten midden in zonder raam en zelfs bedden langs de gang, met alleen een gordijn als afscheiding. We hebben het idee dat de boot lang niet vol zit.

Dag een

's Morgens begonnen ze om zes uur met het aanboord brengen van de vrachtwagens met oplegger. Blijkbaar hebben ze gisteren alleen maar alles uitgeladen. Ze worden er achteruit op gereden Om half tien is de boot dan toch vertrokken. Het ontbijt is goed, met zijn allen in de grote eetzaal. De boot vaart door de patagonische fjorden. We zijn ook door de doorgang gevaren, die gisteren voor het oponthoud had gezorgd. De doorgang was maar 80 meter breed en de boot heeft aan beide zijden maar ongeveer 20 meter ruimte. Er werd vanmorgen uitleg gegeven over de te volgen route en wat we eventueel zouden kunnen zien onderweg. Er was de mogelijkheid dat we van alles zouden kunnen zien. Verschillende soorten walvissen, onder andere Orcas en vorige week hebben ze zelfs een Blauwe Vinvis gezien. Tot nu toe hebben we al 2 keer Minke Walvissen gezien. Bij de eerste mededeling "Whales" stoof iedereen meteen naar buiten. Opa zo noem ik het kleine mannetje schuifelt nog steeds rond. Vanmorgen was hij te laat voor het ontbijt, maar gelukkig kreeg hij nog wat. Omdat het op dek koud is en er ook een stevige wind staat, brengen we onze tijd binnen door met lezen en het bijhouden van het blog.
Vanmiddag een lezing gehad van een bioloog, die al 7 jaar voor Navimag werkt en zeer enthousiast vertelde over alle vogels en zeezoogdieren die in deze wateren voorkomen. Het avondeten was eenvoudig maar goed, kip met rijst , salade en een toetje toe.

Dag twee

Om 8 uur s morgens word er omgeroepen dat het ontbijt klaar staat, en dat we over een half uurtje aankomen in Port Eden. Daar blijven we 40 minuten om de mensen die hier naar toe gaan, de gelegenheid te geven om in een klein bootje over te stappen. Want er is hier geen aanlegsteiger. Ook alle vracht voor het dorp moet worden overgeladen in kleinere boten en zo aan land worden gebracht. Port Eden is alleen per boot bereikbaar en die komt twee keer per week langs. Het weer is grauw. Volgens mij geeft dat goed weer, hoe het volgens mij moet zijn om hier te wonen. Volgens de informatie die we hebben gekregen regent het langs dit deel van de kust zeer vaak en veel. In bepaalde gebieden tussen de 5000 en 14000 mm per jaar. Toen we op dek stonden roken we een mest lucht. Er is dus ook een trailer met koeien aan boord. Tijdens het wachten dachten we al zoiets te zien.

De bevolking aan boord is heel gemengd van samenstelling. Uiteraard een aantal Nederlanders, ook veel Duitsers, Australiërs, Amerikanen , Canadezen, Engelsen, Franstaligen ( Fransen? Waarschijnlijker Franse Canadezen) , een Schots echtpaar en Chilenen en waarschijnlijk ook Argentijnen.

Er zijn een paar figuren die opvallen tussen de rest. De Schot, ziet er ook uit als een echte schot, trek hem een kilt aan, geef hem een baret en een zwaard en hij zou zo mee kunnen doen aan een film. Verder is er nog een vrouw van jaar of vijftig met een dikke bos rood geverfd krullend haar. Ook nog een man, die er uit ziet als een houthakker of goudzoeker uit Alaska. Grote muts met oorkleppen , geruit overhemd en lange baard. Verder twee meisjes met een jongensachtige uitstraling. De een heeft heel kort haar, een grote bril en een lippiercing. De ander heeft het haar aan een kant kort geschoren. Bij het ontbijt zijn ze druk bezig met zakken waaruit allerlei poeders worden gehaald die dan weer worden gemengd met water. Ik heb ze maar geclassificeerd als een lesbisch veganistisch stel. Een vooroordeel misschien , maar je moet wat te fantaseren hebben, wanneer je zit te wachten. Het lijkt me overig een leuk stel meiden. Verder de gewone mensen, heel dikke en dunne mensen, echtparen, alleen reizende mannen en vrouwen, jonge stelletjes. Ook een aantal gezinnen met kleine kinderen.
Tijdens een lezing in het Spaans over het landschap en de fauna, kwamen we langs het wrak van een schip dat een tiental jaren geleden op de enige rots liep, die zich in dit kanaal dicht onder het wateroppervlak bevindt. Ze hebben het wrak laten liggen als baken.
Gedurende de middag was de lezing in het Engels. Erg interessant en leerzaam. De natuur in dit deel van Zuid-Amerika blijkt toch heel speciaal te zijn. De reden hiervoor is de ligging. Er zijn veel fjorden gevormd en uitgesleten door gletsjers. De wind, die vocht heeft opgenomen boven de oceaan wordt gedwongen op te stijgen door het Andes gebergte en laat het water weer los als regen en op grotere hoogte . Tegelijkertijd is het door de zuidelijke ligging bijna constant vrij koud. Hierdoor is een bijzondere vegetatie onstaan. Toch zijn delen van Patagonië al duizenden jaren bewoond. Ik wil hierover niet te veel uitweiden, om te voorkomen dat het een saai verhaal wordt. Wie toch meer wil weten, kan het beste de zelfde boot tocht maken.
Een ding wil ik nog wel vertellen. Er groeit hier een lage struik met rode bessen. Het hout ervan is heel sterk olie houdend. En werd door de indianen gebruikt om de naden van hun boten dicht te maken. De plant heet Calafate. En is de oorsprong van het woord opkalefateren. Alweer wat geleerd.
Tijdens de lunch had ik een ernstige teleurstelling te verwerken onze Schot was een Australiër. Misschien van Schotse afkomst, maar om dat nu te gaan vragen gaat me ook te ver. Ze kwamen uit een deel van Australië dat een paar jaar geleden een record had gehad 35 dagen met een temperatuur van 35 graden.
Hier is het weer ietsjes anders. Regen en mist. Buiten valt er weinig te zien. Inmiddels zijn we de oceaan op gegaan. De zee is nog kalm. Joke voelt zich niet helemaal lekker en heeft toch maar uit voorzorg een pil tegen zeeziekte gehaald. Buiten hebben we nog een zeeleeuw gezien en in de verte een paar spuitende walvissen.
Na het avondeten nog buiten op het dek genoten van een paar mooie wolken partijen. De stank van de mest van de koeien wordt ook steeds sterker. Joke is dankzij de pil tegen zeeziekte weer opgeknapt.

Dag drie

Mist, mist met regen, mist en nog veel meer mist. Pas om ongeveer 5 uur 's middags begon de mist op te trekken. Ongeveer op het tijdstip dat we de oceaan verlieten en een grote baai in voeren. We hebben dus ook helemaal niets gezien. Pas in de baai zagen we een paar zeeleeuwen uit het water springen. Het water is ook bijna glad. Eind van de middag weer een lezing, deze keer over de bezienswaardigheden van Puerto Montt en omgeving.
Tijdens het wachten kwamen we er achter dat de moeder van Arnold, de nederlandse jongen die we in het kantoortje van Navimag hebben ontmoet en waar we regelmatig kontakt mee hebben , in Waalre woont. En wel in de wijk waar ook Bart woont. Ze komt uit Bodegraven en toen ze met pensioen ging wilde ze in een groene omgeving wonen en kwam toevallig in Waalre terecht.
Op de televisie zien we steeds beelden van een grote bosbrand in de omgeving van Santiago de Chili. Duizenden hectares verwoest. Een dorp volledig in de as gelegd. En ook een 40 tal slachtoffers waaronder een aantal brandweermannen.
Het eten een boord is eenvoudig maar goed. Je moet alleen niet meteen gaan want dan staat er een lange wachtrij.
En dan gebeurt er toch want. Het hoogtepunt van de dag Bingo. Daar hebben we toch maar niet aan meegedaan.