Trek naar Namobudha

8 november 2009 - Dhulikhel, Nepal

8 november, Dhulikhel naar Namobudha.

We vertrokken van uit het hotel en zouden 's avonds weer naar het zelfde hotels terugkeren. Ook nu liepen we weer over smalle paadjes door de akkers en langs de hellingen. Soms had je een uitzicht op de vallei van Kathmandu en kon je duidelijk een dikke bruine laag van smog en vervuilde lucht boven het dal zien hangen.

De tocht zou afwisselend vlak en soms naar beneden en dan weer omhoog zijn. Hij bleek echter meer te stijgen dan te dalen. Voor we naar Namobudha zouden gaan zouden we eerst gaan lunchen. Later bleek dat we eerst naar Namobudha gingen. Dit is een vrij nieuw Tibetaans Klooster. Nadat we dit bekeken hadden gingen we pas lunchen om circa 3 uur. We waren, omdat we al om half acht 's morgens gegeten hadden, uitgehongerd.

Omdat het te ver was om nog naar Panauti te lopen zouden we met de locale bus terug gaan. Volgens de plaatselijke bevolking zou deze om 4 uur vetrekken. Dit bleek echter al om half vier te zijn, zodat we nog een uur zouden moeten wachten. Het begon echter flink af te koelen, We zaten al gauw met zijn allen te rillen van de kou, vooral omdat we hier niet op gekleed waren. Omdat om half vijf er nog steeds geen bus was en we het nu echt koud kregen, hebben we met zijn vieren een taxi genomen, die gelukkig net voorbij kwam.
Dit was een ware dodenrit. Rammelend en schuddend reed de taxi over een soms onverharde weg bestaand uit gaten en keien, soms over een verhard stuk dat alleen bestond uit grote keien. Eenmaal op de asfaltweg aangekomen, gaf de chauffeur pas goed gas, alsof hij met spoed naar het ziekenhuis moest.
Inhalend wanneer dat maar enigszins mogelijk was. En dat betekend in Nepal altijd wanneer er een klein gaatje is, ook al heeft de weg meer bochten dan rechte stukken en gaat hij langs een berghelling. Waar je niet kunt zien want er aankomt. Er wordt dan waarschuwend getoeterd. Met als motto, ga aan de kant want ik kom er aan. Gelukkig hebben we het overleefd.

Foto’s