Torres del Paine

21 januari 2017 - Puerto Natales, Chili

Drie dagen hebben we hiervoor in gepland. Telkens 120 km heen en weer terug. Maar wat is het de moeite waard. Alleen al de reis er heen gaat door een prachtig landschap. Brede dalen met grote estancias, afgewisseld met meren en kronkelende rivieren. En dan doemen om een gegeven moment de bergpieken op van Torres del Paine. Een geweldig gezicht, vooral met een meer op de voorgrond. Langs de laguna Amarga zijn we het park binnen gegaan.
Dat is niet zo maar een kaartje kopen. Je moet eerst een formulier invullen, waarmee je verklaard dat je je zult houden aan de regels van het park, compleet met paspoort nummer, auto kenteken en een persoon die zich ervoor garant stelt dat de rest zich aan de regels zal houden. Je krijgt een kopie van het toegangsbewijs met officieel stempel. Gelukkig is het drie dagen geldig. Daarna zijn we eerst maar eens koffie gaan drinken bij de enige toegang over de weg tot het centrale deel van het park. Daar zijn ook de grote trekking routes. Daarna zijn we doorgegaan naar een andere plaats, waar we een kleine wandeling hebben gemaakt naar een waterval. Toen we onze broodjes aan het opeten waren, zagen we 2 Condors vliegen. Het zijn zelfs op grote afstand enorme vogels, met een spanwijdte van ongeveer 3 meter. Ze cirkelden rond op de thermiek. Soms vrij dichtbij. Toen we terug liepen zagen we er 5 tegelijkertijd . Joke heeft er een paar goede foto's van gemaakt. We kunnen ze nog niet laten zien omdat we een computer nodig hebben om de foto's op de tablet te zetten.
Daarna zijn we verder langs een paar grote meren gereden. Voornamelijk over gravel wegen. Eind van de middag waren we terug. We hebben pizza gegeten bij een restaurant Grande Mesita ( groot tafeltje) geheten. Er zijn binnen 2 lange tafels. Meestal moet je wachten tot er plaats is en dan schuif je aan. Je krijgt een stokje met een nummer in een voetstuk. Dan weten ze wie wat heeft besteld.

De tweede dag zijn we eerst langs het Lago Azul gereden. Dat viel een beetje tegen na die andere meren de eerste dag, die veel blauwer zijn. Daarna weer koffie gedronken en geluncht op de zelfde locatie als de eerste dag. Onderweg hebben we kunnen genieten van het klassieke uitzicht op de drie rotspieken, waarnaar het park is vernoemd. Helaas waren de toppen verscholen in de wolken. Maar toch ook nu weer genoten van de prachtige vergezichten.
Heel veel huanaco's gezien. Er moeten hier ook puma's zitten, alleen laten die zich natuurlijk niet zien. Wel hebben we onderweg twee Caracara's gezien. Die hadden we al eerder gezien. Maar nu waren we in de gelegenheid om foto's te maken. Alleen zitten ze natuurlijk niet stil. Ik heb twee foto's gemaakt waar ze op de grond zitten, helaas niet helemaal scherp vanwege de grote afstand. Joke heeft er paar van een vliegend exemplaar.
Het grootste deel van de weg is goed. Er is halverwege een stuk asfalt weg met stukken waar het asfalt gewoon ontbreekt. Wel met telkens een bord met de mededeling "voorzichtig ". Ook zitten er op dat veel diepe gaten in het wegdek, waar je dan weer voorzichtig omheen moet manoeuvreren. Maar er zijn bijna geen tegenliggers, zodat je rustig een stuk op de andere weghelft kunt rijden.
Voor de belangrijkste weg naar zo'n bekend park is het heel rustig op de weg. Af en toe een tegenligger en verder heb je de hele weg voor je zelf.

De derde dag zijn we richting Lago Grey gegaan , dit ligt in het zuidwestelijke deel van het park. Het was de zelfde weg, die we de eerste dag terug hadden genomen. Eerst hebben we nog een kijkje genomen bij de grot van de Milodon, daar heeft in 1895 een duitser, de resten gevonden van een reuze luiaard . Daarna de weg vervolgt. Een weg in tegengestelde richting nemen geeft toch een heel andere en in dit geval een veel mooiere kijk op het landschap. We hadden nu een goed uitzicht op het centrale massief. We hadden gedacht om koffie te gaan drinken bij het Pueblo Serrano. Volgens de kaart waren daar een aantal hotels, en daar zouden ze vast wel koffie hebben. Dat was ook zo, echter in principe alleen voor gasten. Maar ze waren zo vriendelijk om ons koffie aan te bieden, deze stond permanent ter beschikking voor de gasten. En achteraf nog gratis ook. Het hotel lag afgelegen, maar had wel een prachtig uitzicht op de bergen. Er zat ook een grote groep Nederlanders. Daarna zijn we doorgereden naar het Lago Grey. Daar hebben we een stuk gewandeld, over een brug waar slechts 6 personen tegelijkertijd over mochten, naar het meer. Daar was een smalle strook naar een eiland met een uizicht op de gletsjer. Het waaide zo hard, dat we nauwelijks konden blijven staan. Maar dat is in Patagonië heel normaal. Bij ons noemen we dat een zware storm en word er meteen een alarmfase rood afgekondigd. Ook hier weer een prachtige natuur. Op de terugweg zagen we nog een grijze vos de weg oversteken. In El Chalten hadden we al eerder een rode vos gezien, deze is groter dan de grijze. 's Avonds hebben we gegeten bij het beste restaurant van Puerto Natales, althans volgens de Lonely Planet en volgens TripAdvisor. We hadden er de tweede dag al gereserveerd. Het maakte zijn reputatie wel waar. Heel goede gerechten, met een mooie opmaak en heel goed van smaak. Joke had vis en ik een poot van een patagonische haas. Met een voorgerecht van paté van tomaat met pesto. Erg lekker. Met koffie en Piscosour toe.

Kort samengevat drie heel geslaagde dagen, op eigen gelegenheid en naar een prachtig gebied.

Foto’s